Urodził się 14 września 1930 roku w Koźminie Wielkopolskim, zm. 4 grudnia 2015 roku w Pile. Po uroczystościach pogrzebowych w Pile w kościele Świętej Rodziny, urnę z prochami złożono na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni przy ul. Spokojnej, sektor 73, rząd 11, grób 17.
Syna Jana, właściciela warsztatu szewskiego i Elżbiety z domu Łąkowskiej . Posiadał 3 braci : Wiktora (1926-2001), Czesława (1928-1970) i Mariana (1935-2002).
Związek małżeński z Alicją Baranowską zawarł 12 listopada 1955 roku. Żona, lekarz pediatra pracowała w Specjalistycznej Przychodni Lekarskiej PKP w Pile, na stanowisku kierownika. Był ojcem Macieja (ur. 1956), mgr inż. elektronika(AGH w Krakowie), prowadzącego własną firmę i córki Małgorzaty (ur. 1957), lekarza internisty (AM Poznań), która wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych (Detroit) i pracuje jako specjalista chorób wewnętrznych i kardiologii, oraz onkologii. Dziadek Łukasza, Alicji i Adama; pradziadek Adama.
Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w rodzinnej miejscowości w 1937/1938, kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum w Koźminie Wielkopolskim w roku szkolnym 1938/1939, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym i równolegle w Liceum Pedagogicznym w Krotoszynie, w latach 1946-1951. Maturę zdał w 1951 r.
W czasie okupacji pracował u Niemca, w warsztacie naprawy rowerów. Studia rozpoczął na Wydziale Lotniczym Politechniki Wrocławskiej w roku akademickim 1951/1952, a ukończył dyplomem inżyniera mechanika energetyka specjalisty maszyn wodnych, w 1957 roku na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym.
W Pile, zatrudnił się 3 stycznia 1958 roku w Zakładach Przemysłu Ziemniaczanego na stanowisku starszego mistrza energetyka. Później pełnił funkcję głównego mechanika, zastępcy dyrektora ds. technicznych, w 1975 roku został dyrektorem zakładu. Po utworzeniu województwa pilskiego i utworzenia Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniaczanego w Pile, został powołany na stanowisko zastępcy dyrektora ds. technicznych. Pracę zawodowa przerwał, na początku grudnia 1978 roku, wypadek samochodowy, w czasie podróży służbowej. Do września 1983 roku przebywał na rencie chorobowej. Do pracy wrócił na stanowisko starszego specjalisty ds. remontowo-inwestycyjnych. Zakłady posiadały trzy poniemieckie oddziały kampanijne : tarcia ziemniaków, pozyskiwania skrobi oraz syropiarni. W okresie jego zatrudnienia prowadzono stopniowa modernizację oddziałów, wyposażano w nowoczesny i specjalistyczny sprzęt z importu(szwedzki, duński, holenderski), oraz polskie pompy i urządzenia transportowe. Wszystkie urządzenia miały napęd elektryczny, co skracało proces produkcji i zwiększało moce przerobowe. Główna modernizacja zakładu pod jego nadzorem trwała do 1964 roku. W ramach tych działań przebudowano także kotłownię, pobór i przygotowanie wody z rzeki, oraz rozbudowano rozprowadzanie ścieków. W 1961 r. zaczęto produkować puree grochowe na rynek i dla wojska. Była to innowacyjna produkcja w Polsce. Powiększyła się tez różnorodność asortymentu zakładu, m.in. o sulineks (dodatek do produkcji papieru), klej malarski dla budownictwa i preparaty skrobiowe dla przemysłu tekstylnego.
Oprócz pracy zawodowej, od 1963 roku okresowo uczył technologii metali w Technikum Mechanicznym w Pile. W latach 1963-1965 prowadził również zajęcia teoretyczne i praktyczne na kursach uprawniających obsługę kotłów parowych średnio i wysokoprężnych do 25 atmosfer. W 1994 roku przeszedł na emeryturę.
Otrzymał liczne wyróżnienia i dyplomy za przyjęte i wdrożone wnioski racjonalizatorskie dotyczące m.in. stacji produkcji grochu i fasoli, modernizacje kotłowni i stacji produkcji preparatów.
Opiekował się racjonalizatorami, konsultował wnioski pracowników i dbał o ich szybkie wdrożenie. Za te prace otrzymał Honorowe Odznaki Racjonalizatorskie Produkcji. Uczestniczył w praktykach zawodowych w Szwecji, dotyczących ręcznego wywożenia mas wirujących do 1 tony i nowych form wydobywania skrobi organicznej, oraz w Rumunii – pozyskiwania skrobi z kukurydzy organicznej.
W 1958 zorganizował Koło NOT w ramach Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. Do 1962 roku pełnił funkcje przewodniczącego. Od 1964 był porucznikiem w korpusie osobowym oficerów wojsk pancernych. Należał do Związku Harcerstwa Polskiego, Ligi Obrony Kraju (1973-1974, wiceprzewodniczący Zarządu Miejskiego w Pile), Polskiego Związku Motorowego. Członek PZPR w latach 1969-1982.
Interesował się muzyką i turystyka krajową, oraz zagraniczną, uprawiał rodzinną turystykę pieszą, wodną (spływy kajakowe) i motorową – od 1960 motocyklem, a od 1963 samochodem. Wyjeżdżał do Bułgarii, NRD, NRF, Austrii, Czechosłowacji, ZSRR, czterokrotnie był w Stanach Zjednoczonych.
Uhonorowany : Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski 1986, Srebrnym Krzyżem Zasługi 1975, Medalem 40.lecia Polski Ludowej 1984, Odznaką Honorową „Za Zasługi dla Rozwoju Województwa Poznańskiego” 1972 i 1973, Odznaką Honorową „ Za Zasługi w Rozwoju Piły” 1978, Złotą(1977) i Srebrną(1973) Odznaką „Zasłużony Działacz Ligi Obrony Kraju”, Odznaka Honorowa – Zasłużony Pracownik Przemysłu Spożywczego 1977, Odznaka Honorowa Naczelnej Organizacji Technicznej Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego 1984.
Bibliografia :
Archiwum Alicji Włodarczyk
50 lat minęło : księga jubileuszowa absolwentów Wydziału Mechanicznego, Mechaniczno-Energetycznego i Mechanizacji Rolnictwa Politechniki Wrocławskiej, którzy rozpoczęli studia w 1952 r., Wrocław,2005 Z żałobnej karty, Seweryn Włodarczyk,1930-2015/Z. Pawlaczyk//Echo Koźmina, 2016, nr 1, s.15.
Opracowała Maria Wyrzykowska