Urodziła się 9 sierpnia 1930 w miejscowości Gniew, woj. pomorskie, zm. 30 listopada 2002 w Pile pochowana na cmentarzu w Bydgoszczy

historyk sztuki, kustosz – kierownik Muzeum Stanisława Staszica w Pile 1955 – 1975, dyrektor Muzeum Okręgowego im. Stanisława Staszica w Pile 1975 – 1990

Córka Franciszka i Józefy z domu Sławska. Ojciec prowadził zakład fotograficzny w Gniewie, a później w Bydgoszczy.

Dzieciństwo i wczesne lata młodości spędziła w Bydgoszczy. Pracowała w drogerii i uczyła się w Liceum Drogistycznym, gdzie w 1950 złożyła egzamin maturalny. W latach 1950 – 1955 studiowała na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskują tytuł magistra historii sztuki. Ukończyła także w latach 70. studia podyplomowe z zakresu muzealnictwa na Uniwersytecie Warszawskim.

Po ukończeniu studiów, 1 października 1955, z rekomendacji Stowarzyszenia Historyków Sztuki rozpoczęła pracę jako kierownik monograficzno – biograficznego Muzeum Stanisława Staszica w Pile. Od tej pory gromadziła, zabezpieczała i opracowywała obiekty związane z działalnością i epoką wielkiego pilanina. Popularyzowała postać i dzieło Staszica, wygłaszając liczne prelekcje i organizując wystawy czasowe. Należała do grona pierwszych organizatorów życia kulturalnego w mieście.
Była współorganizatorką trzech ogólnopolskich sesji staszicowskich (1955, 1976, 1986) z udziałem wybitnych przedstawicieli nauki polskiej.

Zainicjowała gromadzenie pamiątek z przeszłości Piły, zwłaszcza związanych z działalnością V Dzielnicy Związku Polaków w Niemczech. Działała w Towarzystwie Przyjaciół Muzeum i w Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich.,p>W latach 60. pracowała jako wykładowca języka niemieckiego w Oficerskiej Szkole Samochodowej w Pile . Uczyła także historii sztuki w Szkole Reklamy i Dekoratorstwa w Pile.

W 1975 została dyrektorem nowo utworzonego Muzeum Okręgowego w Pile. Zorganizowała od podstaw wielodziałową placówkę obejmującą swym zasięgiem obszar całego województwa pilskiego. W strukturę muzeum włączyła przejęty z województwa bydgoskiego Rezerwat Archeologiczno – Etnograficzny w Osieku nad Notecią, obecnie Muzeum Kultury Ludowej. W okresie, kiedy kierowała instytucją, muzeum zgromadziło ok. 10 tysięcy eksponatów. Przez kilkanaście lat podejmowała starania o pozyskanie nowej siedziby dla muzeum. Z wielu powodów udało się rozwiązać ten problem tylko połowicznie.

Była współzałożycielką nowych placówek muzealnych na terenie województwa pilskiego – w Rogoźnie, Wałczu, Wągrowcu i Mirosławcu. Przyczyniła się do powstania Muzeum Wyzwolenia Miasta Piły, które później przekształciło się w muzeum historii wojskowości. Współtworzyła izby pamięci w Jastrowiu, Podgajach i Szwecji. Podlegały jej merytorycznie, oprócz nowo powstałych, pozostałe muzea regionalne w województwie pilskim : w Złotowie i Trzciance.

Wniosła znaczący wkład w rozwój piśmiennictwa regionalnego. Wchodziła w skład Komitetu Redakcyjnego „Rocznika Nadnoteckiego”. Była autorką publikacji : „Przewodnik po muzeach i izbach pamięci narodowej”, wspólnie z Barbarą Łuczyńską 1978, „Izby Pamięci Narodowej na Wale Pomorskim” 1981, „Ludzie spod znaku Rodła”1983, „Zdobywcom Wału Pomorskiego”, wspólnie z Zbigniewem Święcickim,1985. Ogłaszała także artykuły na łamach prasy lokalnej m.in. „Głosu Pilskiego” i „Rocznika Nadnoteckiego”.

Będąc dyrektorem placówki wojewódzkiej nie wstąpiła do żadnej partii politycznej, wiele czasu poświęcała jednak działalności społecznej. Była radną Miejskiej Rady Narodowej w Pile w kadencji 1984 – 1988, pracowała w Komisji Kultury, Oświaty i Sportu. Działała w Komisji Opieki nad Zabytkami przy Polskim Towarzystwie Turystyczno – Krajoznawczym.

W kontaktach z ludźmi cechowała ją wielka kultura osobista. Dla pracowników była wymagającą przełożoną, ale zawsze bardzo życzliwą i pomocną w sprawach zawodowych i osobistych. Nie założyła własnej rodziny. W listopadzie 1990 przestała pełnić obowiązki dyrektora Muzeum Okręgowego, przeszła na emeryturę.

Za dokonania zawodowe i społeczne została uhonorowana licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotą Odznaką Honorową „ Za Zasługi w rozwoju województwa poznańskiego”, Złotą Odznaką Honorową „ Za Zasługi w rozwoju województwa pilskiego”, „Za zasługi w rozwoju Piły”, medalami „Za zasługi w rozwoju bibliotek publicznych województwa pilskiego” 1978, Medal Stanisława Staszica 1995, „ Za szczególny wkład w upowszechnianie idei staszicowskich”1986, medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Była w 2000, laureatką w plebiscycie „Pilanin XX wieku”, organizowanym przez Towarzystwo Miłośników Piły i redakcję „Tygodnika Nowego”.

Jej credo życiowe zawierało się w słowach : „ Cieszyć się życiem, działać, tworzyć nowe, trwałe wartości, które są potrzebne naszej społeczności, a jednocześnie podpisywała się pod maksymą Woltera – Nie zgadzam się z tym co mówisz, ale do końca życia będę bronił twego prawa do tego co mówisz”.
Lubiła dobrą książkę, góry zimą, pracę na działce, piękno w każdej formie, rozmowę z ludźmi. Nie tolerowała chamstwa, niepunktualności oraz słów, które nie miały pokrycia w rzeczywistości.

Bibliografia

Źródła
Akta osobowe Stefanii Poradnik w Muzeum Okręgowym im. Stanisława Staszica w Pile. Dokumenty osobiste w posiadaniu rodziny w Warszawie

Opracowania
Stefania Porbadnik.//Tygodnik Pilski.-1987, nr 51/52, s.7; Stefania Porbadnik : plebiscyt „Pilanin XX wieku”/Maria Leciej// Tygodnik Nowy.- 2000, nr 46, s. XIII : il.; Pro memoria : Pani Stefania Porbadnik/Maria Leciej//Tygodnik Nowy.-2002,nr 50, s. XVI ; Stefania Porbadnik : 1930-2002/Sylwetki znaczących pilan : wybór/ Alicja Biela//Piła : Pedagogiczna Biblioteka Publiczna.- 2006, s. 86-87: il.

Opracowała Maria Leciej